Roos vertelt me dat ik veel berichtjes heb gekregen op haar Facebookpagina. Dat vind ik best leuk hoor. Ze vraagt aan mij ‘Meid, zullen we even vertellen hoe het met je gaat?’. Vind het prima!‘Oké’, zegt ze, ‘Kom maar op, wat wil je vertellen?’. Nu ik heb een verzorgingsteam bij mij.
En ze slapen bij mij in de voorkamer op de grond, want ik mag niet springen, niet hard lopen en er ook niet aan likken. En ik heb een lampenkap gekregen van de dokter. Vind er echt niets aan, mag helemaal niets doen, alleen maar rusten! Roos heeft het ook nog geprobeerd om mij zonder kap te laten slapen, maar het ging zo kriebelen dat ik er toch aan heb gelikt. Met als gevolg dat de wond toch open is gegaan!
Roos heeft toen gelijk de dokter gebeld en er moest een foto van worden gemaakt. Heeft die Lange gedaan en ‘m ook gelijk toegestuurd. De dokter heeft ernaar gekeken en die Kleine gebeld. Hij zei dat ze strenger voor mij moesten zijn. Poe! Niet leuk. Zoveel mogelijk mijn kap op anders moet ik weer geopereerd worden als de wond niet dicht gaat.
Mag maar 4 x 10 minuten naar buiten. Balen. En ik ben geen tel alleen, kan ook niets meer uitspoken. Zit ik net gezellig op mijn eigen stoel (opgetild door Aad), komt er een meneertje de tuin in lopen met een grote tas. Zit ik mooi voor joker met die kap op. Het is De verhuismeneer. Maar ja, ik mag niets! Alleen maar even gedag zeggen. Aad had alles voor mij klaar gemaakt in een andere kamer-met-uitzicht voor het geval ik iets zou uithalen.
Na het gedag zeggen moest ik daarheen. Deze kleine meneer zei dat ik een hele knappe meid was. Ha, hoor je het ook ‘ns van een ander Kleine! Maar ja, het bed staat daar ook en ik dacht ze zien het niet!
Even geprobeerd, dat ging niet…oeps, dat deed best zeer! Ik geef gelijk een gil en voordat ik het weet staat die Kleine naast mij. Ze kijkt me aan…., zo die kan boos kijken!
Toen die meneer weg was kwam die Kleine er even op terug. Ze vond dat ik een muts was en zei dat ze zich rot was geschrokken. En ze vond het ook wel een beetje stom van mij. Nou ja zeg, ik wil ook naar buiten kijken!
Ben ik heel zielig gaan kijken, hebben ze een bed voor mij in de voorkamer gemaakt bij het raam. Een bed met een dekbedje voor mijn poot, want ik mag niet te hard liggen. Wat zijn ze streng hé? De één of de ander zit naast mij en ze slapen nog steeds bij mij op een matrasje op de grond. Roos noemt het camping Leende. We moeten het nog even volhouden, als ik geen gekke dingen doe mag vanavond mijn kap af tot we gaan slapen. Want dan moet ik wel mijn kap op, anders ga ik misschien weer likken door de kriebels. Over een paar weken bellen we de dokter weer want dat is gevraagd aan Roos door de dokter. De dokter heeft ook verteld dat de touwtjes er van zelf uit gaan.
Roos heeft een spelletje voor mij bedacht: als ik de kap op krijg geeft zij mij gelijk een snoepje en als ik netjes blijf lopen weer een snoepje Dat is lekker!!! Valt dus eigenlijk wel mee allemaal. Als ik straks maar mag helpen als mijn familie en ik gaan verhuizen en ze de dozen gaan inpakken. Ik laat jullie weten wanneer dat is!
Comments are closed.