In deze eerste aflevering ontmoet Roos de twee uitgelaten broertjes Radjah & Brandal.
We zijn een dagje bij Roos, zij is onze buuf en ze past vandaag op ons. Want onze familie moest een dagje met opa en oma mee, helemaal naar een andere plaats en dat is heel lang rijden. Ons slaaphuis is ook hier en er ligt een lekkere deken in, die is van onze buuf.
De buuf heeft veel speeldingen en heel veel ballen. En meestal zijn wij ook stuiterballen, maar nu niet. We zijn geloof ik wel heel lief. Ik – Brandal – blijf maar lekker in de buurt van Roos, en mijn broer ook.
Ik heb het blauwe bandje om en mijn broer Radjah de rode. Ik vond het echt niet leuk toen mijn familie weg ging hoor. Ik heb zitten piepen, zomaar zonder óns! Zegt de buuf ‘Kom knul we gaan de tuin in’. Jeetje, het lijkt hier wel een hondenspeeltuin. We mogen alles, alleen de grassprieten moeten we laten staan. Roos heeft alles voor honden, mijn familie hoefde alleen ons slaaphuis mee te nemen.
Ik weet niet hoe ze het doet, maar we zijn heel braaf. Mijn broer Randal ligt gewoon te slapen in de tuin. Nou ja! En ik? Ik houd alles gewoon heel goed in de gaten. Naast Roos woont ook een hondje. Roos vraagt of we een koekje willen. Wat een rare vraag. En weet je wat we ook hebben gekregen? Hondenmassage! Dat was zo lekker dat ik bijna omviel. Ben daarna maar weer gaan relaxen. Mijn broer Radjah was er al gauw voor gaan liggen. Nu, ik praat niet zoveel als mijn broer Randal hoor. Ben wel overal bij want ik wil wel alles weten natuurlijk. Misschien mag ik die deken wel meenemen naar huis. Hee… ik hoor kindjes. Buurkindjes. Ik hoor ze wel maar ik zie ze niet. Jammer.
Zo nu maar weer even in de zon liggen. Weten jullie dat wij 7 maanden zijn? Ons vrouwtje gelooft het dadelijk echt niet wat ze allemaal hoort en leest over ons. We zijn gewoon goed opgevoed…We hebben een aparte cursus gehad, we gingen daarvoor met onze familie op vakantie. Zo gaaf hoor! We kunnen heel goed zwemmen. Maar de buuf heeft geen vijver in de tuin, jammer. Want wij hebben dat wel. Voor een dagje is dat niet zo erg. Verder weet ik nog niet wat we gaan beleven.
Jeetje waren we toch ineens de buuf kwijt, hoe kan dat nou weer. Moest ze zo nodig naar het plashuisje. Maar we hebben haar gevonden! We hebben de deur open gemaakt en ja hoor, daar was ze! Ziet ze ons, schiet ze toch in de lach. Zegt ze: ‘Heren, het gordijn is open, ze kunnen zomaar naar binnen kijken.’ Ja én, wat maakt dat uit? We waren je gewoon kwijt hoor.
We gaan de tuin weer in, gezellig. Misschien komt er nog een andere keer.
Dag Buuf!Radjah & Randal
Comments are closed.