WAT EEN GEDOE

Ik ben gevallen. En ik ben heel brutaal geweest. Wel doordat ik weer niet kon wachten. Nu, eerst maar even vertellen dat ik brutaal was. Ik vond het nog wel meevallen allemaal. Ik was het aan het ontdekken allemaal, de luchtjes bij de voordeur.

Ik liep daar gewoon te snuffelen. Andere honden- en poezenluchtjes. Want er loopt soms zomaar een hond ons tuintje in en de poezen ook. En die plassen dan zomaar in onze tuin! Dus kan je begrijpen dat ik ga snuffelen. Roos was boven bezig en ik keek naar buiten. Kríjg ik me toch een lekkere lucht in mijn hondenneusje… Toen ging ik naar het gordijn en net toen ik dacht ‘Even laten weten dat ik hier woon’ (mijn vlag zetten) komt Roos van de trap af. Ze kijkt me aan en zegt ‘Je haalt het niet in dat kleine hondenkoppie van je hoor!!’. Maar ja, alles was al in werking gesteld. Man, wordt ze toch een partij boos! Ik moest gelijk op mijn plaats en mocht er niet meer vanaf komen. En ze heeft een hele tijd niks tegen me gezegd, erg hè.

Toen heeft ze de trap gepakt – niet ik hoor, maar Roos – en toen was ze een dronken droppie, doordat ze zo duizelig was. Maar ja, ze is ook eigenwijs hè. Lijkt soms op mij, Basje.

Roos vertelde wel tegen mij dat het geen gewoonte moest worden want ik had het ook al een keer tegen het andere gordijn gedaan. Nu, dan gaat MeneerBas in de verdediging want Roos, dat komt door de poes en dat hondje, die plassen in onze tuin! En jij moet het hekje dicht doen joh! Nog effe, krijg ik overal de schuld van.

Na een paar rustige dagen – wat ook weleens gebeurt – kwam meneer Bert het sleutelkastje ophangen. Heeft Roos gekregen van tante Ella. Voor als het nodig is. Meneer Bert ging boren en dat is best eng. Dus ik word opgetild door Roos om mij te laten kijken wat er gebeurt. Nou dat was zo bekeken hoor. Ze wil mij neerzetten en dat duurde mij natuurlijk weer veel te lang. Dus ik spring. Dan ben ik sneller. Nee zeg, schiet ik daar door mijn pootjes heen en val ik op mijn zij. Nu, ik gillen. Kon er niet op staan. Bleef maar rondjes draaien. Roos kreeg hierdoor een andere kleur. Ze heeft me heel voorzichtig opgetild en mijn pootjes gevoeld. Maar toen gilde ik niet meer hoor. Meneer Bert was ook binnen gekomen. Na een poosje kon ik weer normaal lopen. Meneer Bert vond het ook heel erg, maar ik schrik nu eenmaal heel snel (en Roos nu ook).

Als je wilt weten hoe het met Roos gaat, dan moet je gewoon naar haar gezicht kijken, dan weet je het gelijk. Met haar gaat het nu ook weer een stuk beter. Nu is alles weer normaal, Roos maakt wel voor volgende week een afspraak voor mijn prik en laat me dan gelijk nog even nakijken.

Zo, en nu ga ik gewoon even in mijn mandje liggen want we zijn klaar met het verhaal. Ik heb nu wel een snoepje verdiend vind ik. Ik maar vertellen en Roos alles opschrijven.

Nu allemaal, pas goed op elkaar!